De Britse O-klasse onderzeeboten, telde negen schepen, verdeeld over twee groepen, de Odin Group (ook wel Odin-klasse) en de Oxley Group (ook wel Oxley-klasse), en een prototype, HMS Oberon (N21). Drie schepen van hetzelfde ontwerp werden verkocht aan Chili als de Capitan O'Brien-klasse. De schepen waren eind jaren 1920 gebouwd. Van de negen Britse schepen in deze klasse, gingen vijf schepen tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren.

De O-klasse was een groep onderzeeboten ontwikkeld voor de Royal Navy in de jaren 1920. De klasse werd ingeleid door een prototype, HMS Oberon (N21). De schepen waren bedoeld voor de vervanging van de verouderde L-klasse onderzeeboten en voor patrouilles over langere afstanden.^[1] DE discussie over nieuwe onderzeeboten werd geopend in februari 1922, waarna al op 2 mei 1922 de specificaties werden opgesteld. Als belangrijkste taak voor deze groep onderzeeboten werd het verkennen. Op 22 januari 1923 werd een eerste schets gepresenteerd en op 15 februari werd toestemming gegeven voor een prototype.

Na het prototype werden twee schepen ontwikkeld op bestelling van de Royal Australian Navy. Nog voordat HMS Oberon gereed was, had de Australische marine deze bestelling al gedaan op basis van het papieren ontwerp.^[2] Deze schepen werden ook wel de Oxley-klasse genoemd vanwege de kleine afwijkingen van het oorspronkelijke ontwerp. Hoewel deze twee schepen, HMAS Oxley en HMAS Otway, bij de Royal Australian Navy in dienst kwamen, werden beide schepen in 1931, wegens bezuinigingen, weer overgeheveld naar de Royal Navy.^[3]

De Britse Royal Navy nam zelf zes schepen in dienst gebaseerd op het oorspronkelijke ontwerp. Deze schepen werden ook wel aangeduid als de Odin-klasse. Ze waren wat groter dan het prototype en de Oxley-klasse maar weken verder niet aanzienlijk af van het basis ontwerp.^[4]

Ook de Chileense marine bestelde drie aangepaste schepen van dit type, die als Capitan O'Brien-klasse in dienst werden genomen.

De O-klasse schepen waren ontworpen om te kunnen duiken tot een diepte van 150 meter, maar werden nooit dieper getest dan 91 meter. Acht torpedo lanceerbuizen, zes in de boeg en twee in het achterschip, en een stuk 102 mm geschut vormden de standaard bewapening. De O-klasse onderzeeboten waren de eerste Britse onderzeeboten die waren uitgerust met ASDIC en een VLF radio. Vanwege de zogenaamde 'zadeltank' plaatsing van de brandstoftanks buiten de drukcabine, maakten dat de schepen bij aanvallen met dieptebommen eenvoudig olie konden lekken, waarmee hun positie kon worden weggegeven. De schepen hadden een uitzonderlijk lange toren waar het geschut op was gemonteerd.^[5]