Gedenkteken voor Geallieerde Koopvaardijzeelieden
“Dit monument is opgericht ter ere en ter nagedachtenis van onze collega's van de koopvaardij die het ultieme offer hebben gebracht tijdens de vele conflicten waarin zij betrokken waren” "Australische en geallieerde koopvaardijschepen die zijn gezonken in de wateren van Australië, Papoea-Nieuw-Guinea, Nieuw-Zeeland en Nauru tijdens de Tweede Wereldoorlog Neptuna, Zealandia, British Motorist, Meigs, Centaur, Mauna Loa, Tulagi, Namutu, Nankin, Nellore, Kalingo, Iron Knight, Iron Chieftain, Iron Crown, Star King, Kowarra, Limerick, Lydia Childs, Wollongbar, Fingal, Portmar, Macumba, Robert J. Walker, Triona, Triadic, Triaster, Komata, Nimbin, Don Isidoru, Florence D, Koolama, Macdhui, Manutu, Anshun, Dureenbee, city of Ranville, Vinni Nor, Niagara en Cambridge“ ”T.S. Vindcatrix Association Western Australian Inc Helden. Spreek mij niet van helden voordat u het verhaal hebt gehoord van al die koopvaarders die door storm en gure wind voeren om de levenslijnen open te houden in tijden van nood. Toen een tiran een schaduw wierp over het geloof van alle naties, hoorden kapiteins, scheepsmonteurs, scheepsjongens, stuurlieden en machinisten de roep van hun plicht en zetten ze hun angst opzij. Ze stookten de hongerige ketels op en stonden achter het roer, terwijl koks en stewards de kanonnen bemanden op stalen doodskisten. Ze voeren in ijskoude konvooien van Scapa naar Moermansk en staken de wildste oceanen over, zonder ooit dank te vragen. Ze voeren op de Zuid-Atlantische Oceaan, waar piraten op de loer lagen en hielden de voedselvoorziening naar Malta en Kaapstad open. Opgevolgd door stille U-boten die onder water op hen jaagden. Beschoten door machtige kanonnen en laagvliegende gevechtsvliegtuigen klemden ze zich vast aan brandende reddingsboten waar de zee in vlammen was gehuld en zagen ze hun scheepsmaten verdwijnen naar eeuwige roem. Ik heb het niet over een handjevol, maar over meer dan veertigduizend mensen, van wie we de namen nooit zullen weten, maar in wie we ons vertrouwen stelden. Ze hebben nooit de eer van medailles op hun borst mogen ervaren of fanfares, overwinning en glorie en al het andere. De oceaan is hun laatste rustplaats, de wind is hun grafsteen het gekrijs van de zeevogels hun laatste afscheid van familie en vrienden. Vrachtschepen, troepentransportschepen, lijnschepen en tankers bij de tientallen vissersboten en kustvaarders, vierduizend schepen of meer, voeren onder de vlag van hun land toen ze onder de golven verdwenen en die ontelbare helden naar een eenzame graf in de oceaan brachten. Hun nalatenschap is vrijheid voor degenen die dat dierbaar is, om met een heldere horizon te leven en zich nooit in angst te verstoppen. Dus als je over helden spreekt, denk dan aan degenen op zee en dank de koopvaardijzeelieden die stierven om ons vrij te houden. David Partridge, oktober 2002"
