De M-klasse mijnenvegers waren de eerste mijnenvegers in dienst van de Nederlandse Koninklijke Marine. Vanwege de grote hoeveelheid zeemijnen in de Noordzee die waren gelegd tijdens de Eerste Wereldoorlog nam de Koninklijke Marine in 1918 vier pas gebouwde sleepboten over die werden verbouwd tot mijnenvegers. De vier schepen waren nog steeds in dienst bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.

De allereerste echte mijnenvegers in dienst van de Nederlandse marine, waren de schepen van de M-klasse. Tot die tijd had men ervaring op gedaan in het 'mijnenvissen' met de omgebouwde kanonneerboot Hr. Ms. Heimdal (1878) en een aantal hulpmijnenvegers. Direct aan het einde van de Eerste Wereldoorlog had de Koninklijke Marine grote behoefte aan mijnenvegers en besloot vier zeesleepboten aan te schaffen en te laten ombouwen tot mijnenvegers. Deze schepen waren van eenzelfde ontwerp, hoewel de schepen in detail van elkaar verschilden. Alle vier de schepen waren aanvankelijk gebouwd als zeeslepers voor de firma Wijsmuller. Dit waren de Marie 1, Marie 2, Anna en Pauline.^[1]

De mijnenvegers werden ingebracht als M-klasse mijnenvegers en kwamen in deinst al Hr. Ms. Mijnenveger 1 tot en met Hr. Ms. Mijnenveger 4. Later werden de schepen eerst aangeduid als Hr. Ms. No. 1 tot en met Hr. Ms. No. 4 om vervolgens ingezet te worden als Hr. Ms. M 1 tot en met Hr. Ms. M 2. De vier schepen hadden een gemiddelde lengte van ongeveer 30 meter met een breedte van 6,50 meter. De waterverplaatsing van tussen de 238 ton en 300 ton, leverde een diepgang van 2,80 meter op. De maximaal te bereiken snelheid lag op 10 knopen (18,52 km/u). De bewapening bestond uit één tot twee mitrailleurs van 12,7 mm.

De schepen kwamen in 1918 in dienst en waren in De meidagen van 1940 nog steeds in gebruik. Eén schip werd onherstelbaar beschadigd en drie schepen werden door de Duitsers in beslag genomen. Twee schepen kwamen na de Tweede Wereldoorlog als sleepboot weer in dienst.^[1]