De twee Nederlandse mijnenleggers uit de Prins van Oranje-klasse, werden tussen 1930 en 1932 gebouwd aan de scheepswerf De Maas te Slikkerveer. De schepen waren specifiek ontworpen voor gebruik in Nederlands-Indië en gebaseerd op het ontwerp van de Rigel-klasse (1931) mijnenlegger, welke weer was gebaseerd op het ontwerp van de Krakatau-klasse (1924) mijnenlegger. Met hun 70 meter lengte en een breedte van 10,97 meter gaf de waterverplaatsing van 1.291 ton deze schepen een diepgang van 3,55 meter. De twee motoren die een vermogen van 1.750 pk konden leveren, gaven de schepen een maximale snelheid van 15 knopen (27,8 km/u). De 121 bemanningsleden konden beschikken over twee stuks 7,5 mm geschut, twee stuks 20 mm luchtafweergeschut en twee 12,7 mm machinegeweren. Het hoofdgeschut van 75 mm geschut werd geleverd door Hollandsche Industrie- en Handelsmaatschappij 'Siderius' N.V. en het overige geschut door Nethmij. De schepen waren ingericht tot het meevoeren van 150 mijnen.^[1][2][3]

De Hr. Ms. Prins van Oranje (1932) vertrok op 9 maart 1932 naar Nederlands Indië en werd in de nacht van 11 op 12 januari 1942 door Japanse schepen tot zinken gebracht tijdens de slag om Tarakan (1942). Het zusterschip Hr. Ms. Gouden Leeuw (1932) vertrok op 8 december 1932 naar Nederlands-Indië en werd op 7 maart 1942 door de eigen bemanning tot zinken gebracht om te voorkomen dat het schip in vijandelijke handen viel.^[4][1]