De Shiratsuyu-klasse torpedobootjagers waren een klasse van tien schepen die aanvankelijk nog waren ontworpen volgens de tot dan gangbare constructieprogramma's. Aangezien de schepen werden gebouwd na de Hatsuharu-klasse (1932) waren de wijzigingen om de stabiliteit te verbeteren al bij de bouw meegenomen. Deze schepen waren vooral ontworpen om grote aanvalsvloten de begeleiden en de vijand met torpedo's te bestoken. Alle schepen uit deze klasse gingen tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren.

De Shiratsuyu-klasse was in aanleg een verbeterde variant van de Hatsuharu-klasse (1932). Aanvankelijk waren zes schepen in deze klasse gepland binnen diezelfde Hatsuharu-klasse. Deze schepen werden echter, op basis van de laatste twee gebouwde Hatsuharu-klasse schepen, aanzienlijk aangepast nog voordat de schepen gebouwd waren. Hierdoor weden de zes schepen in een eigen klasse samengebracht en werden in 1934 nog vier aanvullende schepen besteld. De schepen uit deze klasse waren bedoeld om de Japanse marinevloten te begeleiden en vijandelijke schepen met torpedo aanvallen te overrompelen.^[1]

De Shiratsuyu-klasse was grotendeels gelijkwaardig aan de zogenaamde Ariake-subklasse, oftewel de laatste twee schepen van de Hatsuharu-klasse (1932). Het grootste verschil was te ontdekken aan de compactere brug en slankere en schuiner staande schoorstenen. De romp bleef nagenoeg gelijk maar kregen wel een iets langer voorschip en langer achterschip. De aandrijving bleef gelijk aan die van de vorige klasse, waardoor de grotere waterverplaatsing zorgde voor een lagere topsnelheid van 34 knopen (62,97 km/u). Daarnaast was deze klasse de eerste bij de Japanse marine met viervoudige torpedolanceerinstallaties. De laatste vier schepen uit deze klasse werden enigszins aangepast en leken hierdoor meer op de opvolgende Asashio-klasse (1936), wat geheel te maken had met het niet meer volgen van de Internationale Vlootverdragen door Japan.^[1]

Zoals aangedragen kreeg deze klasse dezelfde aandrijving, bestaande uit twee sets Kampon geschakelde turbines, voor elke schacht één. Deze dreven elk een schroef van 3,05 meter in doorsnee aan. Hiermee kwam het vermogen te liggen op 42.000 hp (31.000 kW) wat aanzienlijk lager was dan hu voorgangers. DE stoom voor de turbines werd geleverd door drie Kampon Ro-Go boilers die elk een vermogen van 14.000 pk (10.000 kW) konden leveren. Met een brandstofvoorraad van 460 ton, konden de schepen een bereik van 7.400 km behalen bij 18 knopen (33 km/u).^[2]

De hoofdbewapening bestond uit 2x2 en 1x1 127 mm / 50 kaliber Type 3 geschut. Deze hadden een elevatie van maximaal 75 graden gekregen waardoor ze ook tot zeker hoogte tegen vliegtuigen konden worden ingezet. De enkele geschutskoepel in de 'X' positie zou gedurende de Tweede Wereldoorlog bij de nog in dienst zijnde schepen worden vervangen door twee stuks drievoudige 25 mm Type 96 luchtafweergeschut. Uiteindelijk werd het luchtafweer dusdanig uitgebreid dat aan het einde va de oorlog de overgebleven schepen tussen de 13 en 21 stuks 25 mm luchtafweer droegen. Als secundair geschut was standaard 2x1 stuks 13 mm Type 93 geschut toegevoegd. Daarnaast waren nog 2x4 610 mm Type 92 Torpedolanceerinstallaties aangebracht. Deze waren voorzien van schermen ter bescherming tegen luchtaanvallen en granaatscherven. In aanvang waren 18 dieptebomen aangebracht in een rek op het achterschip. Dit werd in 1942 uitgebreid tot 36 stuks, door toevoeging van vier dieptebommenwerpers. Bij de bouw waren geen sonar, hydrofoons of radar aangebracht. Pas bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werden een Type 93 sonar en een Type 93 Hydrofoon aangebracht. Pas na 1944 ontvingen de nog in gebruik zijnde schepen een Type 22, Type 13 en Type E-27 radar.^[3][1]

Op de Shiratsuyu (Dai-65) na, die zonk na een aanvaring met een Japans vrachtschip, gingen alle schepen tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren tijdens gevechtshandelingen of door toedoen van vijandelijke schepen dan wel vliegtuigen. Twee schepen gingen in 1942 verloren, twee in 1943, vijf in 1944 en één in 1945.