De torpedobootjagers uit de I-klasse waren speciaal ontworpen om snel te kunnen worden omgebouwd tot mijnenleggers. Door op deze wijze torpedobootjagers te kunnen inzetten verkregen diverse marines de beschikking over snelle en snel inzetbare mijnenleggers voor mijnenleg operaties dicht bij vijandelijke gebieden. Bij deze operaties was dan ook voldoende vuurkracht aanwezig voor een eigen verdediging. In deze klasse werden diverse verbeteringen standaard toegepast die bij eerdere klassen waren uitgetest.

De I-klasse torpedobootjagers was een klasse van het zogenaamde Amazon-Type, waarvan HMS Amazon (D39) het gezamenlijke prototype was. Totaal werden 77 torpedobootjagers volgens deze basis gebouwd in de A-klasse tot en met de I-klasse. Met de constructie van de Tribal-klasse werd pas voor een nieuwe constructie gekozen.

De schepen waren een verbeterde versie van de H-klasse waarbij de brug zoals deze was getest op HMS Hero (H99) en HMS Hereward (H93) standaard was toegepast. Alleen bij de flottieljeleider HMS Inglefield (D02) was de oude vertrouwde brug toegepast. Standaard hadden de schepen vier stuks QF 120 mm geschut in een A, B, X en Y opstelling, waarbij de Y opstelling moest worden verwijderd indien de schepen als mijnenlegger werden ingezet. Als flottieljeleider kreeg HMS Inglefield een extra stuk 120 mm geschut tussen de schoorstenen. De schepen kregen, in tegenstelling tot hun voorgangers, twee batterijen van elk vijf stuks 533 mm torpedolanceerbuizen. Standaard kregen de schepen zowel een dieptebommen installatie als een mijnenveeginstallatie. Door dit alles werden de schepen wel instabieler wat moest worden gecompenseerd met extra ballast. Om gewicht te reduceren werd later bij iedere torpedolanceerinstallatie de middelste lanceerbuis verwijderd.^[1][2][3]

De Royal Navy bestelde totaal negen schepen in deze klasse. De Turkse marine bestelde vier schepen als Demirhisar-klasse. De I-klasse torpedobootjagers waren ingericht voor het leggen van mijnen, maar konden tevens ingezet worden voor escortediensten als anti-onderzeeboot bescherming. Hiervoor waren de schepen ingericht voor het droppen van dieptebommen en uitgerust met Asdic. De Turkse Demirhisar-klasse, verschilde van de Britse schepen doordat zij waren uitgerust met twee batterijen van elk vier torpedolanceerbuizen, geen mijnen konden meevoeren en meer 20 mm luchtafweergeschut kregen. De Britten hielde twee schepen uit de Demirhisar-klasse zelf en namen deze als HMS Inconstant (H49) en HMS Ithuriel (H05) in dienst. Deze weken qua bewapening af van zowel de overige twee Turkse schepen als van de I-klasse schepen.^[4]

De schepen werden intensief tijdens de Tweede Wereldoorlog ingezet in alle rollen waarvoor ze geschikt waren. Diverse schepen gingen hierbij verloren. De schepen die nog in dienst waren, werden in het begin van de Tweede Wereldoorlog aangepast, waarbij de achterste batterij torpedolanceerbuizen werd vervangen door een stuk 76 mm QF luchtafweergeschut. Om het stuk luchtafweer een goed schootsveld te geven, werd tevens de achterste schoorsteen ingekort. Op beide brugvleugels werd tevens een 20 mm Oerlikon QF luchtafweergeschut geplaatst. De 13 mm Vickers machinegeweren, werden tevens door Oerlikons vervangen en het aantal torpedolanceerbuizen werd gereduceerd tot vier. Qua elektronica werd een Type 286 radar gemonteerd. Op diverse schepen werden nog aanpassingen aan de bewapening doorgevoerd, deze waren echter vooral gericht op het specifiek optreden van dat schip en niet toegepast op de gehele klasse.^[5]

Vier schepen werden standaard uitgerust als mijnenleggers waarbij het Y geschut en de achterste torpedolanceerinstallatie was verwijderd. HMS Icarus (D03) verloor gelijk al haar Y geschut ten behoeve van een uitbreiding van het aantal dieptebommen naar 110 waar de standaard 20 in vredestijd en 35 in oorlogstijd was. Van de I-klasse schepen, gingen er acht tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren. HMS Icarus, HMS Ilex (D61) en HMS Impulsive (D11) overleefden de Tweede Wereldoorlog en werden korte tijd later gesloopt. HMS Imogen (D44) kwam op 16 juli 1940 in aanvaring met de kruiser HMS Glasgow, waarna het schip zonk. HMS Ivanhoe (D16) werd op 1 september 1940 ter hoogte van Texel tot zinken gebracht door een mijn. HMS Imperial (D09) werd tijdens de Slag om Kreta op 29 mei 1941 door bommenwerpers zodanig beschadigd dat het door HMS Hotspur (H01) met torpedo's tot zinken moest worden gebracht. HMS Intrepid (D10) werd op 26 september 1943 door Duitse Junkers Ju 88 bommenwerpers tot zinken gebracht bij Leros. HMS Inglefield werd op 25 februari 1944 ter hoogte van Anzio door een geleide raket tot zinken gebracht. HMS Isis (D87) liep op 20 juli 1944 bij Normandië op een mijn, waarna het schip zonk.^[4]

Tijdens hun loopbaan kregen de schepen een nummering, voorafgegaan door een "D". Gedurende de Tweede Wereldoorlog werd dit gewijzigd in een "I", gevolgd door hetzelfde nummer.