Bij de US Navy opereerden en opereren een aantal groepen schepen bedoeld voor de opvang en het onderhoud van vliegtuigen. Meestal waren dit watervliegtuigen, maar in moderner tijd ook andere vliegtuigen en helikopters. Het belangrijkste doel van deze schepen, die bij de US Navy allen de letters AV in hun codering droegen, was het onderhoud, transport en de bevoorrading van vliegtuigen.

De Amerikaanse Aviation Support Ships (AV-AZ) werden pas vanaf de jaren 1920 bij de US Navy ingevoerd. De US Navy was hiermee relatief laat in vergelijking met andere landen zoals Groot-Brittannië, Duitsland en zelfs Japan. Pas na de ervaringen opgedaan door analyse van de Eerste Wereldoorlog en de opkomst van het vliegtuig besloot de US Navy schepen in dienst te stellen voor het opvangen, onderhouden en later ook transporteren van vliegtuigen, voornamelijk watervliegtuigen. Het eerste schip dat hiertoe in dienst kwam, USS Wright (AZ-1) was aanvankelijk niet als vliegtuigtender maar als zogenaamd Lighter-than-Air Aircraft Tender in dienst gesteld. Het schip was speciaal in dienst gesteld voor de opvang van luchtschepen. Het schip zou het eerste en meteen ook laatste schip zijn met de aanduiding AP. Voor het opvangen en onderhoud van vliegtuigen werd de aanduiding AV vastgelegd. Hoewel deze schepen ook wel werden gebruikt voor het transport van vliegtuigen werden de specifieke transportschepen gerangschikt onder de letterreeks AT.^[1]

De schepen bestemd voor het opvangen en onderhouden van vliegtuigen vielen bij de US Navy allen onder de lettercodering AV. Op 17 juni 1920 was bij de US Navy gekozen voor de instelling van twee coderingen voor vliegtuigtenders, AZ voor Lighter-than-Air Aircraft Tender en AV voor Heavier-than-Air Aircraft Tender. Al spoedig werd het kenmerk AZ afgeschaft en werd allen AV verder gebruikt voor watervliegtuig tenders.^[1]

In aanloop naar de Tweede Wereldoorlog en de stijgende spanningen over de wereld, ontstond de behoefte aan meerdere soorten ondersteuningsschepen voor vliegtuigen anders dan vliegdekschepen. Deze typen werden veelal ontwikkeld in aanvulling op de groter watervliegtuigtenders of ook wel vliegtuigmoederschepen. Om een groter bereik te hebben dan alleen met de AV schepen, werden een aantal verouderde torpedobootjagers en mijnenvegers omgebouwd tot Small Seaplane Tender. Deze kregen respectievelijk de aanduidingen AVD Seaplane Tender, Destroyer en AVP Small Seaplane Tender. Deze schepen dienden uiteraard te worden bevoorraad met vliegtuigonderdelen en hiervoor werden de AVS Aviation Stores Issue Ship in het leven geroepen.^[1]

Na de Tweede Wereldoorlog kwamen hier nog de AVB Advance Aviation Base Ship bij waarmee een volledig afbreekbaar en weer op te bouwen vooruitgeschoven vliegbasis werd meegevoerd die op een locatie kon worden opgebouwd. Om de vliegtuigen voor deze bases en andere bases te transporteren werden de AVT Auxiliary Aircraft Transport, of ook wel AVT Auxiliary Aircraft Training, aangewezen, veelal voormalige lichte vliegdekschepen (CVL). Deze AVT schepen waren reserve vloot schepen en zijn in deze hoedanigheid nooit actief operationeel geweest. Tot slot werd nog één vliegtuigmoederschip omgebouwd tot moederschip voor geleide raketten, de USS Norton Sound (AV-11) werd uiteindelijk aangeduid als USS Norton Sound (AVM-1) waarbij AVM stond voor Guided Missile Ship.^[1]