Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd besloten tot de bouw van een reeks voor die tijd grote torpedobootjagers, verdeeld over een zogenaamde V-klasse en W-klasse. Totaal zouden zeven te onderscheiden klasse schepen worden gebouwd waarvan de W-klasse of ook wel Admiralty W-klasse met 21 schepen de tweede grote groep schepen in deze klassen werden. De Admiralty W-klasse verschilde slechts in detail met de V-klasse schepen. Schepen uit deze klasse deden zowel in de Eerste Als Tweede Wereldoorlog operationeel dienst.

De Admiralty W-klasse was een groep van 21 schepen die werden gebouwd als vervolg op de V-klasse schepen. Het ontwerp van de V-klasse zou de basis worden van diverse klassen torpedobootjagers voor de Royal Navy en marines van andere landen, en zo ook van de Admiralty W-klasse. Ze werden allen besteld in december 1916 volgens het 10th War Programme. Als vervolgserie van de Admiralty V-klasse (1917), waren de schepen nagenoeg gelijk. Het belangrijkste verschil was te vinden in de bewapening. Het hoofdgeschut was standaard en gelijk aan de Admiralty V-klasse, vier stuks enkele QF 102 mm L/45 Mark V geschut en 2 stuks 40 mm L/39 "pom-pom" of één 76 mm QF 20cwt luchtafweergeschut. De torpedolanceerinstallatie bestond echter al vanaf de bouw uit twee batterijen van elk drie 530 mm torpedolanceerbuizen in plaats van de 2x2 bij de V-klasse (I).^[1][2]

Voor het overige waren de schepen gelijk aan de V-klasse met hun ruim 95 meter lengte en standaard waterverplaatsing van 1100 ton. De drie boilers waren meestal van het type Yarrow, maar enkele schepen hadden White-Forster boilers. De twee stoomturbines waren standaard Brown-Curtis, maar sommige hadden in afwijking Parsons boilers. De 27.000 shp die kon worden opgewekt, leverde een snelheid van 34 knopen (63 km/u) en een bereik van 6.500 km bij 15 knopen (28 km/u). In april 1917 werden twee schepen uit de klasse die besteld waren bij Yarrow & Company, afbesteld ten gunste van twee extra Yarrow S-klasse torpedobootjagers.^[2]

Van de uiteindelijk 19 gebouwde schepen, werden er 15 afgeleverd voor het einde van de Eerste Wereldoorlog. Alleen HMS Walrus (D24) ging, tijdens een storm, nog voor de Tweede Wereldoorlog verloren. Twee schepen, HMAS Voyager (D31) en HMAS Waterhen (D22) gingen in de jaren 1930 over naar de Royal Australian Navy en gingen beide tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren. Van de overige schepen gingen er zes tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren. De meeste schepen deden tijdens de Tweede Wereldoorlog dienst als escortejager. Hierbij werd HMS Westcott (I47) het eerste schip dat werd uitgerust met een zogenaamde Hedgehog dieptebommenwerper. Een groot deel van de Admiralty W-klasse schepen werden gedurende de Tweede Wereldoorlog geheel gestript en verbouwd tot escortejager volgens één van de drie verbouwingsprogramma's voor WAIR-Type luchtafweerjager, Long-Range Escort type escortejager of Short-Range Escort type escortejager.^[3]