Inleiding
Tijdens de Winteroorlog met Finland die begon in december 1939 werd het voor de Sovjets duidelijk dat de bestaande tanks niet opgewassen waren tegen zware fortificaties. De Mannerheim-linie was in de voor de Sovjets desastreus verlopen oorlog een formidabel obstakel gebleken. Gedurende de Winteroorlog werd niet alleen besloten om de KV-1 in massaproductie te nemen, maar er werden door de bevelhebbers aan het front ook nadrukkelijke verzoeken ingediend voor de ontwikkeling van een tank die voldoende bewapend was om bunkers uit te schakelen. Vooral het hoofdkwartier van het Noordwestelijk Front en in het bijzonder de bevelhebber van het 7e Leger, generaal K.A. Meretskov, maakten zich sterk voor de ontwikkeling van het nieuwe wapen.

Ontwerp en productie
Het Rode Leger begon onmiddelijk met drie projecten die aan de eisen van de bevelhebbers moesten voldoen. Er werd een poging ondernomen om de romp van het prototype T-100 te gebruiken en daarop een 130mm geschut van de Sovjetmarine te monteren, maar het ontwerp werd niet geaccepteerd voor massaproductie. Er werd namelijk gekozen voor een ontwerp dat gebaseerd was op het chassis van de KV-1, de tank die zeer betrouwbaar was gebleken tijdens de Winteroorlog. Het ontwerp was net zoals bij de KV-1 afkomstig van Kotin. Er werd een nieuwe koepel ontworpen die een zware houwitser zou kunnen dragen. Het was wel de bedoeling dat de koepel moest kunnen draaien. Er werd gekozen voor het M1938/40 152mm-kanon. Dit had tot gevolg dat de geschutskoepel wel 1,4 meter hoger werd dan bij de KV-1 het geval was. De geschutskoepel woog 12 ton en moest vier van de zes bemanningsleden huisvesten.
Het 152mm-kanon gebruikte een speciale granaat. Deze granaat was zeer effectief tegen moeilijk uit te schakelen doelen zoals antitankgeschut en bunkers. Het enige nadeel aan deze granaten was dat het veel tijd kostte om het kanon te herladen. Het kanon had een maximumbereik van 5000 meter. Verder waren er drie 7,62mm DT machinegeweren gemonteerd. Eén machinegeweer was in de koepel aan de voorkant geplaatst. In de romp was er één machinegeweer aan de voorkant gemonteerd en één aan de achterkant.
Als motor werd een watergekoelde V12-dieselmotor gebruikt met een maximaal vermogen van 600pk. De KV-2 had 5 versnellingen vooruit en 1 achteruit. De transmissie zorgde vaak voor problemen die eigenlijk nooit werden verholpen bij de verdere ontwikkeling. Dit had tot gevolg dat de KV-2 vaak panne kreeg onderweg naar het front. De KV-2 werd ontwikkeld in het ongekende tijdsbestek van maar twee weken. De eerste tests met het prototype van de KV-2 werden ondernomen op 10 februari 1940. Daarna werden de eerste twee prototypes verplaatst naar Karelië, maar er zijn twijfels of de KV-2 ooit in actie kwam tijdens de Winteroorlog in 1940. Desalniettemin werd de KV-2 in productie genomen en er werden in totaal 335 tanks geproduceerd waarvan 102 in 1940 en 232 in 1941.

Toen de Duitsers Leningrad naderden werd de daar gevestigde fabriek die ook de productie verzorgde van de KV-1 geëvacueerd naar Cheljabinsk in de Oeral. In Cheljabinsk lag de fabriek buiten het bereik van het Duitse leger en de Duitse bommenwerpers. Er werd echter in oktober 1941 besloten door de Sovjetlegerleiding dat er alleen nog maar KV-1 tanks geproduceerd zouden worden.

De KV-2 in actie
De KV-2 was zwaar bepantserd. Als de Duitsers een KV-2 tegenkwamen was dit een zeer moeilijk uit te schakelen obstakel. Het 37mm en 50mm-tankafweergeschut hadden totaal geen effect tegen het logge pantser van de KV-2. Er moesten genietroepen aan de pas komen om de tank te vernietigen. Het enige kanon dat de bepantsering van de KV-2 kon doorboren was het 88mm FLAK luchtdoelgeschut. De meeste KV-2's werden in de openingsweken van de strijd aan het oostfront ingezet. De 41e Tankdivisie had bijvoorbeeld de beschikking over 33 KV-2's. De meeste KV-2's kwamen echter stil te staan vanwege brandstofgebrek. Zo verloor de 41e Tankdivisie 17 van de 22 KV-2's vanwege brandstofgeberek. De andere 11 wisten te ontkomen. De laatste KV-2 kwam ook nog in actie tijdens de Slag om Moskou in november en december 1941 en de Slag om Stalingrad in 1942, waar enkele KV-2's waren ingedeeld bij het 62e Leger van Tsjoeikov.

Vanwege zijn dikke bepantsering werd de KV-2 door de Sovjettankbemanningen liefkozend het 'Pantserschip' genoemd. Maar het grote nadeel van de KV-2 was zijn gewicht. Het grote gewicht had tot gevolg dat het een zeer langzame tank was. En ander gevolg was dat de transmissie het gewicht niet kon verplaatsen. Dit maakte de KV-2 niet geliefd bij de tankbemanningen van het Rode Leger op het slagveld.

Er zijn gevallen bekend waarin de Duitsers achtergelaten en veroverde KV-2's zelf gebruikten. De tanks werden dan vaak aangepast met een radio-uitrusting en een commandantkoepel.