De Ayanami-klasse torpedobootjagers waren een tweede serie van de zogenaamde "Speciale Type" Torpedobootjagers van de Japanse Keizerlijke Marine. De in 1930 en 1931 gebouwde klasse telde 10 schepen. Hoewel het ontwerp gelijkwaardig was aan haar voorgangers de Fubuki-klasse, waren er bij het ontwerp en de bouw toch enkele wijzigingen aangebracht. Slechts één schip, de Ushio (Dai-54) overleefde de Tweede Wereldoorlog.

De Ayanami-klasse was in feite de tweede serie van zogenaamde "Speciale Type" torpedobootjagers. De serie werd gebouwd volgens het Bouwprogramma 1930-1931. Tot deze "Special Type" jagers werden drie bouwseries gerekend. De eerste en tweede groep waren nagenoeg identiek en zijn bekend als de Fubuki-klasse en de Ayanami-klasse. De derde groep was de Akatsuki-klasse. De Ayanami-klasse onderscheidde zich van de Fubuki-klasse doordat het een grotere brug kreeg voor toepassing van een afstandszoeker, een kompas en een controlekamer voor de geschut bevelvoering. In de boiler kamer was de luchtinlaat gewijzigd van een pijpvorm in een bolvorm. Het geschut werd gemoderniseerd zodat deze ook als luchtafweer kon worden ingezet. Hiermee werd de Akatsuki-klasse de eerste klasse torpedobootjagers ter wereld waarvan het hoofdgeschut als luchtafweer kon worden gebruikt.

Na het incident tijdens een tyfoon waarbij enkele Japanse schepen zonken, werd een constructieprobleem ontdekt bij de gehele groep Fubuki-klasse schepen en de vervolgseries. Alle schepen kregen hierna een grotere hoeveelheid ballast mee, werd de brug verkleind en de grootste schoorsteen korter gemaakt. Bij acht schepen uit de Ayanami-klasse werden lichtere geschutstorens aangebracht.

Alle schepen van de Ayanami-klasse gingen tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren op één na de Ushio (Dai-54). Deze werd uiteindelijk in 1948 gesloopt.