De Turkse Demirhisar-klasse torpedobootjagers waren door de Turkse marine besteld en gebaseerd op de Britse I-klasse torpedobootjagers. Het belangrijkste verschil met de I-klasse was het luchtafweergeschut. Van de schepen uit deze klasse werden er twee door de Britse Royal Navy in gebruik genomen wegens het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, om politieke redenen werden de andere twee schepen alsnog aan de Turken geleverd.

De Turkse marine bestelde vier schepen afgeleid van de Britse I-klasse als Demirhisar-klasse. Twee hiervan, Muavenet en Gayret, werden bij de Royal Navy in dienst genomen als HMS Inconstant (H49) en HMS Ithuriel (H05). De andere twee zijn om politieke redenen uiteindelijk toch aan de Turkse marine geleverd (Demirhisar en Sultanhisar).

De Demirhisar-klasse was in tegenstelling tot de I-klasse niet specifiek ingericht voor het leggen van mijnen en ze waren uitgerust met twee inrichtingen van elk vier torpedolanceerbuizen. Daarnaast hadden de Turkse schepen vier stuks Oerlikon 20 mm QF luchtafweergeschut. De twee door de Britten in dienst genomen schepen kregen een iets afwijkende bewapening in vergelijking met hun Turkse zusterschepen. In plaats van één van de twee sets torpedolanceerbuizen kregen deze twee schepen een 76 mm luchtafweergeschut en een rek voor dieptebommen en twee dieptebommenwerpers.

De HMS Ithuriel (H05) werd op 28 november 1942 gebombardeerd en strandde ernstig beschadigd. Het schip moest worden afgeschreven. De HMS Inconstant (H49) overleefde de Tweede Wereldoorlog en werd na de oorlog alsnog als Muavenet geleverd aan de Turkse Marine. De twee schepen die wel aan Turkije werden geleverd, bleven tijdens de Tweede Wereldoorlog buiten schot en werden pas in 1960 buiten dienst gesteld.