Alle betrokken partijen spreken hun eigen taal.
In de jaren 90 verscheen een door de computer ingekleurde versie.

Gebaseerd op het boek van Cornelius Ryan geeft deze grote, bijna 3 uur durende zwart-wit productie een realistisch beeld van de gebeurtenissen rondom de geallieerde invasie van 6 juni 1944. Cornelius Ryan, deed 9 jaar lang onderzoek en raadpleegde meer dan 500 internationale kranten om in zijn boek een zo getrouw mogelijk beeld van D-Day te schetsen. Deze film is gebaseerd op dat boek.

De regisseur koos voor zwart-wit beelden om alles zo realistisch mogelijk over te laten komen; het geeft de film een documentair karakter.
Op chronologisch verantwoorde wijze, en na het uitpluizen van bergen documentatie verfilmde Darryl F. Zanuck dit boek van Cornelius Ryan. Ongewoon was dat er zo veel sterren aan deze film meewerkten, en dat alle betrokken partijen in de film hun eigen taal spreken. Dit was in Hollywood nog niet eerder vertoond. De Fransen spreken dus Frans en de Duitsers spreken Duits; geen Engels met een Duits accent!

De openingsscène van de film; de drums die kort-kort-kort-lang bonzen (het V signaal in morse, V voor Victorie), de krakende klanken van de vrije Franse zender die vanuit Engeland gecodeerde berichten doorgeeft aan het verzet in bezet Frankrijk (…francais
parlez tout francais…), en de Amerikaanse helm die aan de vloedlijn in het zand van een verlaten Frans strand ligt…, die openingsscène is genoeg voor kippenvel.

Van beide kanten zien we de dagen voor de invasie voorbij komen.

De Geallieerde opbouw van de immens grote invasievloot, het weer dat een grote rol speelde, en de tienduizenden soldaten die op de schepen afwachten tot het opperbevel van Eisenhower het sein geeft om die langverwachte invasie dan eindelijk te laten beginnen. De organisatie, de spanning en de geheimhouding.

De Duitsers die achter hun Atlantikwall druk doende zijn de stranden nog beter te verdedigen; meer bunkers, meer geschut, meer mijnen (6.000.000!) en nog meer versperringen. Veldmaarschalk Erwin Rommel zegt: 'De eerste 24 uur van de invasie zullen beslissend zijn. Dat zal voor de Geallieerden, maar ook voor de Duitsers de langste dag worden'.

De film is een klassieker, de beelden zijn spectaculair en niet zo schokkend als bijvoorbeeld de 'moderne' invasie van Steven Spielberg in Saving Private Ryan.
18 jaar na D-Day verscheen deze film in de bioscoop, 'The Longest Day'.
Alle nationaliteiten die betrokken waren hebben hun eigen filmsterren in dit meesterwerk.
Zo speelt een piepjonge Sean Connery naast de Franse komiek André Bourvil, die op zijn fiets met een fles champagne het strand op komt; 'Ik geloof niet dat ik genoeg voor iedereen heb…, bedankt jongens… Vive La France!'. Paul Anka, die ook de herkennings-melodie van de film schreef (The Longest Day March), speelt één van de Rangers die bij Pointe du Hoc naar boven klimt. Hans-Christian Blech, Gert Froebe en Kurt Meisel spelen de Duitse bevelhebbers die uit angst voor Hitler (de leider van nazi-Duitsland was na een driftaanval en enkele slaappillen gaan slapen, en niemand durfde hem te wekken) geen tegenmaatregelen durven nemen zoals het inzetten van de pantserreserves.

Twee jaar na deze film komen Gert Froebe en Sean Connery elkaar opnieuw tegen in 'Goldfinger', wat aangeeft in welke tijd deze film werd gemaakt; begin jaren '60, zonder alle moderne technieken waar bijvoorbeeld een Spielberg wel over kan beschikken.
Toch zitten er fantastisch knappe scènes in deze oorlogsfilm, zoals de aanval van de Franse commando's op het casino van Ouistreham die uit één glijdend shot bestaat.
Het camerawerk van Henri Persin, Walter Wottitz en Jean Bourgoin werd dan ook beloond met een Oscar, en dat in het jaar dat Lawrence of Arabia met de meeste Oscars aan de haal ging!

De massascènes op het strand, de historische locaties zoals St. Mère Eglise, de 'Pegasus' brug over de Orne, de klippen van Pointe du Hoc en de voertuigen alleen al zijn de moeite waard om deze film te bekijken.
Wedden dat ook u een 'klikker' zult kopen, als u ooit in Normandië komt? Want één klik dient beantwoord te worden met twee klikken