In augustus 1939 verrasten nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie zowel vriend als vijand door een niet-aanvalsverdrag te tekenen. Beide partijen waren elkaars gezworen ideologische tegenstanders en hadden dit bovendien in een felle propaganda-oorlog doorlopend kenbaar gemaakt. Toch vonden de twee landen elkaar in een gedeelde behoefte aan een bondgenootschap met een andere Europese grootmacht. Het niet-aanvalsverdrag zou verstrekkende gevolgen hebben. Zoals vastgelegd in een geheim aanvullend protocol werd Polen van twee kanten aangevallen en opgedeeld, waarna het Rode Leger volgens afspraak de Baltische Staten en enkele Midden-Europese regio’s annexeerde en Finland binnenviel. Hitler, verzekerd van rugdekking, kon ondertussen zijn pijlen richtten op Scandinavië en West-Europa. Achter de schermen wisselden de twee landen ondertussen kennis, technologie en grondstoffen uit. Het beruchte verdrag zou 22 maanden lang standhouden – tot aan de Duitse invasie van de Sovjet-Unie.

Blablabla