Rond 1917 werd besloten een serie torpedobootjagers te bouwen op basis van de oude R-klasse. Het werden relatief kleine en goedkope, snel te bouwen schepen. er werden 69 schepen besteld en uiteindelijk 67 gebouwd. Hiervan werden 57 schepen gebouwd als Admiralty S-klasse schepen. Van deze Admiralty S-klasse schepen deden elf schepen nog dienst tijdens de Tweede Wereldoorlog waarvan één nog bij de Japanse Keizerlijke Marine. Naast de Admiralty S-Klasse, werden door vijf schepen door Thornycroft gewijzigd gebouwd als Thornycroft S-klasse en zeven door Yarrow als Yarrow S-klasse.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog had de Royal Navy behoefte aan grotere hoeveelheden, snel te bouwen torpedobootjagers. De standaardjagers op dat moment waren de "V", "W" en "R"-Klasse torpedobootjagers. Deze waren echter gebouwd met het idee dat de Duitse marine in bezit was van zwaar bewapende torpedobootjagers. Rond 1917 was men er echter achter gekomen dat de Duitse Torpedobootjagers lang niet zo zwaar bewapend waren als men tot dan toe had aangenomen. Men besloot toen om op basis van de "R"-Klasse een aangepaste serie te bouwen. Het werd een kleiner en goedkoper schip dat snel in grote hoeveelheden kon worden gebouwd, de "S"-Klasse. Bij het ontwerp, werd met name de torpedorol uitgebreid door twee extra torpedobuizen, die later echter weer werden verwijderd. Ten opzichte van de R-klasse (I) schepen werd de brug verder naar achter geplaatst waardoor een langer voorschip ontstond. Er werden maar liefst 69 schepen besteld, waarvan er twee al snel werden geschrapt. Tijdens de Eerste Wereldoorlog kwamen 25 schepen gereed. Van de overigen werd de bouw dusdanig vertraagd dat de meesten pas in de jaren twintig van de twintigste eeuw in dienst kwamen. Er konden drie groepen uit de S-klasse (I) worden onderscheiden op basis van het standaard ontwerp. De grootste groep schepen, 57, werden gebaseerd op R-klasse (I) torpedobootjager HMS Trenchant (G96) en werden aangeduid als Admiralty S-klasse en soms ook wel als Modified Trenchant-klasse. De firma's Yarrow en Thornycroft kregen de ruimte om hun ontwerpen, eveneens gebaseerd op de R-klasse naar eigen inzicht aan te passen en produceerden deze schepen aangeduid als respectievelijk Yarrow S-klasse en Thornycroft S-klasse torpedobootjagers. Formeel werden alle schepen in 1917 door de Admiralty onder de S-klasse (I) geschaard.^[1][2][3]

De Admiralty S-klasse kenmerkte zich uiterlijk door de twee schoorstenen en het relatief lange, verhoogde voorschip. Hoewel gebaseerd op de R-klasse torpedobootjagers, was bij het ontwerp rekening gehouden met ervaringen en wensen van operationele officieren. Hierbij werd met name rekening gehouden met het verbeteren van de zeewaardigheid en de gevechtscapaciteiten tijdens nachtelijke uren. Onder de brug waren aanvullend op de twee standaard tweevoudige 533 mm torpedolanceerinstallaties op het achterschip, twee enkele 450 mm torpedolanceerbuizen aangebracht die direct door de bevelvoerend officier konden worden bediend. In de praktijk bleken deze twee enkele buizen weinig to te voegen aan de slagkracht van de schepen en werden bij de meeste schepen alweer snel verwijderd. Een groot zoeklicht werd toegevoegd op de achterste standaard torpedolanceerinstallatie.^[4][5][6]

De 80 meter lange schepen kregen Brown-Curtis stoomturbines of Parsons Impulse-Reaction stoomturbines en kregen Yarrow boilers, behalve de schepen gebouwd door Whites, die White-Forster boilers ontvingen. Met een standaard waterverplaatsing van rond de 1000 ton kon een snelheid worden gegenereerd van 32,5 knopen (60,2 km/u) en een afstand worden bereikt van 5.090 km bij 15 knopen (28 km/u). Naast de vernoemde torpedolanceerinstallaties ontvingen de schepen drie enkele stuks QF 102 mm Mark IV geschut op CP III affuiten, een QF 40 mm "pom-pom" luchtafweer op H.A. II affuit, een 8 mm Maxim machinegeweer en vier dieptebommenwerpers.^[1]

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden de schepen die nog op tijd in dienst kwamen voornamelijk ingedeeld bij de Grand Fleet en wel de 12th Destroyer Flotilla en de 14th Destroyer Flotilla. Een aantal schepen gingen naar Mudros in de Middellandse Zee bij de 5th Destroyer Flotilla en een aantal naar Harwich Force bij de 10th Destroyer Flotilla. Na de Eerste Wereldoorlog volgden diverse aanpassingen aan met name de bewapening. De schepen werden in diverse operationele gebieden ingezet en een aantal schepen verhuisden naar de Royal Canadian Navy en de Royal Australian Navy. Bij aanvang van de Tweede Wereldoorlog waren nog 11 schepen in dienst bij de Britse Royal Navy. De schepen werden qua bewapening veelal aangepast aan hun rol als escortejager of mijnenlegger. Hierdoor kon de bewapening van schip tot schip nogal verschillen. De schepen in deze klasse, waren totaal niet meer geschikt voor moderne oorlogsvoering en werden dan ook uiteindelijk voornamelijk ingezet voor konvooidiensten. Vijf van deze schepen gingen tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren.