In de jaren 1935 en 1936 werden twee onderzeeboten voor de Kriegsmarine gebouwd als testschepen voor toekomstige ontwikkelingen. De schepen van het Type I U-boot, de U 25 en U 26, waren oceaanwaardige onderzeeboten en gingen beide in de zomer van 1940 verloren.

In de jaren 1920 werd door de Nederlandse firma NV Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw (IvS) uit Den Haag, een aantal onderzeeboten ontwikkeld. Dit bedrijf was een schuilfirma voor de Duitse bedrijven AG Vulcan Stettin, Germaniawerft in Kiel en AG Weser in Bremen. Duitsland mocht in die tijd volgens Internationale verdragen geen onderzeeboten ontwikkelen en liet dit door de Nederlandse firma doen. Na de bouw van twee schepen voor de Turkse marine bij de scheepswerf Fijenoord in Rotterdam, werd eind jaren 1920 een onderzeeboot gebouwd bij de scheepswerf Echevarrieta y Larrinaga in Cádiz, Spanje. Deze E-1 werd in 1930 te water gelaten en getest door Duitse, Spaanse en Sovjet ingenieurs. De E-1 werd later aan Turkije verkocht als Gür (1935). Een verbeterde variant, de E-2-klasse resulteerde in drie voor de Sovjet-Unie gebouwde schepen in de Srednyaya-klasse (S-klasse). De technieken gebruikt bij de E-1 werden later door de Duitsers toegepast bij de bouw van de Type-I U-boot, waarmee de E-1 in feite het prototype voor de Type I werd.^[1][2]

De Type I U-boot werd gebaseerd op het ontwerp van de in Spanje gebouwde E-1. De twee schepen in de klasse werden gebouwd bij de firma AG Weser in Bremen. De ruim 72 meter lange schepen werden aangedreven door twee MAN 8-cilinder dieselmotoren en twee BBC elektromotoren. Boven water kon een snelheid worden bereikt van rond de 18 knopen (33 km/u) en onder water van 8 knopen (15 km/u). De schepen met 44 manschappen hadden de beschikking over zes torpedolanceerbuizen van 533 mm (vier in de boeg en twee in het hek), een stuk 105 mm geschut en een stuk 20 mm luchtafweergeschut. De schepen droegen meestal 14 torpedo's met zich mee maar konden ook ingezet worden als mijnenlegger. In dit laatste geval werden 42 TMA zeemijnen meegevoerd. Aanvankelijk wilde de Kriegsmarine meet schepen baseren op dit ontwerp waardoor de twee schepen vaak ingedeeld werden als Type IA U-boot

De twee schepen waren de eerste Kriegsmarine klasse onderzeeboten, maar werden genummerd als U 25 en U 26. De Type I onderzeeboten waren gebouwd voor dienst in diepere zeeën en oceanen en konden langere tijd operationeel blijven. De rond dezelfde tijd gebouwde Type II U-boot onderzeeboten waren bedoeld voor operaties in kustwateren en werden genummerd in de reeks U 1 tot en met U 24. Aangezien de Kriegsmarine eerder schepen nodig had die konden opereren in kustwateren, werden de Type II schepen eerder gebouwd en genummerd.^[3]

De U 25 en U 26 kwamen beide in 1936 in dienst bij de Kriegsmarine. Aanvankelijk werden beide schepen ingezet voor opleidingsdoeleinden maar na de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog in september 1939 werden ze de Atlantische Oceaan opgezonden. Tijdens deze operaties gingen beide schepen in de zomer van 1940 verloren.