De 1. Kavallerie-Division ontstond voor het eerst in Duitsland tijdens de Eerste Wereldoorlog. Na de Eerste Wereldoorlog werd binnen de Reichswehr de 1. (Reichswehr) Kavallerie-Division samengesteld met een 1. Kavallerie-Brigade, later aangevuld met een 2. Kavallerie-Brigade. In april 1936 werd de divisie weer opgeheven en werd het Kavallerie-Kommando Insterburg ingesteld binnen Wehrkreis I. Hieruit werd in 1937 de Stab, 1. Kavallerie-Brigade gevormd en in 1939 uitgebouwd tot 1. Kavallerie-Division. Op 28 november 1941 werd de 1. Kavallerie-Division omgevormd tot de 24. Panzer-Division.

Na de Duitse eenwording tot het Duitse Keizerrijk vanaf 1871 werd de Deutsches Heer dusdanig georganiseerd dat in vredestijd dit leger opgedeeld was in 25 korpsen die elk bestonden uit twee divisies. Elke divisie had standaard in haar midden een cavalerie brigade bestaande uit twee regimenten. Deze brigades droegen hetzelfde nummer als dat van de divisie. Zo had de 1. Division in haar midden de 1. Kavallerie-Brigade enzovoorts. Toen in augustus 1914 de Eerste Wereldoorlog uitbrak, werden de cavalerie onderdelen teruggetrokken uit de vooroorlogse organisatie om nieuwe cavalerie divisies te formeren. Tegelijkertijd werden de bestaande divisies omgevormd tot infanterie divisies. De 66 regimenten, verdeeld over 33 brigades werden opnieuw ingericht. Hier werden elf cavalerie divisies uit gegenereerd, waaronder de 1. Kavallerie-Division. De overgebleven 22 cavalerie brigades werden opgesplitst en de regimenten werden toebedeeld aan infanterie divisies als divisie cavalerie. De 1. Kavallerie-Division werd tijdens de Eerste Wereldoorlog ingezet aan het Oostfront. Vanaf 1914 was de divisie betrokken bij de gevechten in Oostpruissen tot het vanaf 6 januari 1915 kustwacht betrok in noord Koerland. Dit bleef de divisie doen tot 22 augustus 1917. Van oktober tot 10 maart 1918 bracht de divisie door in reserve om daarna als politiemacht door te brengen in Livonia en Estland. In mei 1918 werd de divisie verplaatst naar Oekraïne en nam daar deel aan de bezettingsmacht van de Oekraïne. Hier bleef de divisie tot 29 januari 1919, waarna de divisie werd opgeheven.^[1][2][3]

Na de Eerste Wereldoorlog werden, in overeenstemming met het Verdrag van Versailles (Artikel 180 Lid III), binnen de nieuw te vormen Reichswehr, totaal acht Reiter-Regimenten opgesteld, verdeeld over drie Kavallerie-Divisionen. De eenheden werden met ingang van 18 december 1919 operationeel. De 1. (Reichswehr) Kavallerie-Division, werd samengesteld uit het 1., 2., 3., 4., 5. en 6. (Preussisches) Reiter-Regiment. De Swadrons 2 en 3 van het 1. (Preussisches) Reiter-Regiment waren gestationeerd in Insterburg en vormen als zodanig de voorlopers van het latere Reiter-Regiment 1. Het 2. (Preussisches) Reiter-Regiment opereerde vanuit Osterode en Allenstein, in dezelfde provincie als Angerburg, waar het latere 2. Reiter-Regiment werd geplaatst. Binnen de 1. (Reichswehr) Kavallerie-Division werd een 1. Kavallerie-Brigade geformeerd, bestaande uit het 1. (Preussisches) Reiter-Regiment, 2. (Preussisches) Reiter-Regiment en 3. (Preussisches) Reiter-Regiment. De beide eerste Reiter regimenten zouden de basis gaan vormen voor de later 1. Kavallerie-Brigade en de 1. Kavallerie-Division die bij de formatie van de nieuwe Wehrmacht gingen ontstaan. Vanaf april 1934 werden het 4., 5. en 6. (Preussisches) Reiter-Regiment ingedeeld onder een 2. Kavallerie-Brigade.

Op 16 maart 1935 gingen de Reichswehr Kavallerie eenheden formeel over naar die nieuw gevormde Wehrmacht en werden de oude Kavallerie-Divisionen opgeheven. In 1936 werd hiervoor het Kavallerie-Kommando Insterburg ingesteld binnen Wehrkreis I. De staffuncties werden betrokken vanuit de Stab, 5. Reiter-Brigade. De Stab, Kavallerie-Kommando Insterburg werd op 1 oktober 1937 omgevormd tot Stab, 1. Kavallerie-Brigade. Op 1 augustus 1939 werd deze brigade gemotoriseerd en bestond op dat moment uit het Reiter-Regiment 1 te Insterburg en het Reiter-Regiment 2 te Angerburg, elk opgebouwd uit zes Schwadronen (eskaders), de Radfahr-Abteilung 1 te Tilsit, met vier Schwadronen, en de Reitenden-Artillerie-Abteilung, met drie batterijen artillerie te Insterburg. Ter aanvulling waren een Pionier-Kompanie en een Versorgungs-Kompanie toegevoegd.

De 1. Kavallerie-Brigade nam deel aan de invasie in Polen binnen de structuur van de 3. Armee. Haar eerste doel daarbij was de stad Myseinice. Op 1 september 1939 kwam het daarbij tot een treffen tussen de 1. Kavallerie-Brigade en de Mazowiecka Brygada Kawalerii, de Poolse Mazowiecka Kavallerie Brigade, bij de plaats Krzynowloga Mala.
Later tijdens de opmars werd de 1. Kavallerie-Brigade ingedeeld bij de 12. Infanterie-Division. Voor vervanging en opleiding werd het Reiter-Ersatz-Regiment 1 ingezet. Op 25 oktober 1939 werd de 1. Kavallerie-Brigade omgevormd tot de 1. Kavallerie-Division en onder bevel gesteld van Oberst Kurt Feldt. Op 7 december 1939 kreeg de divisie uitbreiding door de toevoeging van het Reiter-Regiment 21 en het Reiter-Regiment 22. Hierna werd de divisie ingericht met twee brigades, Reiter-Brigade 1 en Reiter-Brigade 2, met elk twee regimenten en een Reiter-Artillerie-Abteilung. Voor vervanging en opleiding voor de onderdelen van de 1. Kavallerie-Division, functioneerde het Reiter-Ersatz-Regiment 1.^[4]

Op 24 februari 1940 werd de divisie opnieuw ingericht, waarbij II. / Reiter-Regiment 21 werd opgeheven. Het personeel werd herverdeeld zodat alle regimenten op gelijke sterkte gebracht konden worden. Reiter-Regiment 21 werd omgevormd tot Kavallerie-Regiment 21. Haar vuurdoop ontving de divisie als onderdeel van de 18. Armee bij de invasie van Nederland op 10 mei 1940. Ten tijde van Fall Gelb had de 1. Kavallerie-Division de opdracht om de Noordelijke provincies van Nederland te bezetten en op de rukken tot het IJsselmeer en de Afsluitdijk. Van hieruit diende de divisie via het IJsselmeer de Vesting Holland binnen te trekken. Vanaf 03.00 uur op 10 mei 1940 stak de divisie op vier plaatsen de Nederlandse grens over. Hoewel de divisie al op 11 mei 1940 aan het IJsselmeer stond en op 12 mei 1940 de Nederlandse verdediging op de Afsluitdijk aanviel, wist men de oversteek niet te maken. De verdedigers bij de Afsluitdijk konden de aanvallen van de 1. Kavallerie-Division afslaan en de eerste oversteekpoging van het IJsselmeer werd door de Nederlandse overgave op 14 mei 1940 niet meer ondernomen. Na deelname aan de invasie van Nederland, keerde de 1. Kavallerie-Division terug naar haar standplaats in Emsland en werd het vervolgens ingedeeld bij de 4. Armee in Frankrijk. De marsroute voerde de divisie westelijk van Amiens langs Parijs. Op 7 juni 1940 trok de divisie over de rivier de Somme en raakte bij Meulen in gevecht. Op 18 en 19 juni nam het deel aan de strijd bij Saumur en trachtte het tevergeefs de brug over de Loire te veroveren. Ten tijde van de Franse overgave, bereikte de divisie La Rochelle en Rochefort.^[5]

De 1. Kavallerie-Division werd vervolgens toegevoegd aan het XXIV. Armeekorps in het Generalgouvernement (Polen) ten bate van Operatie Barbarossa, de invasie van de Sovjet-Unie. Op 22 juni 1941 trok de divisie als onderdeel van de Panzergruppe 2 bij de Heeresgruppe Mitte, op de zuidflank van de Panzergruppe 2 van Guderian voorwaarts. Hier kwam de divisie in gevecht bij de rivieren Berezina en Dnjepr en de Pripet moerassen. In augustus 1941 trok de divisie met Panzergruppe 2 zuidwaarts voor de omsingeling bij Kiev en nam later nog deel aan de omsingelingsslag om Brjansk. Op 25 oktober werd de divisie van het Oostfront teruggetrokken en naar Oostpruissen verplaatst om in november 1941 teruggetrokken te worden naar Frankrijk. Haar paarden werden overgedragen aan diverse infanterie divisies on op 5 november 1941 hield de eenheid haar "Schlussappell", de laatste parade, in Gomel. Met ingang van 28 november 1941 werd de 1. Kavallerie-Division binnen Wehrkreis I omgevormd tot de 24. Panzer-Division.

Personen in dienst van en Onderscheidingen toegekend bij de 1. Kavallerie-Division

De 24. Panzer-Division werd op 28 november 1941 geformeerd door ombouw van de 1. Kavallerie-Division op de Truppenübungsplatz Stablack. Na de ombouw werd de divisie verplaatst naar Frankrijk om op de Truppenübingsplatz Mailly-le-Camp en Truppenübungsplatz Coetquidan verder te worden aangevuld. Voor opleiding en vervanging werd het Schützen-Ersatz-Bataillon 413 en later het Panzergrenadier-Ersatz-Bataillon 413 gebruikt. Na formatie en training werd de 24. Panzer-Division in mei 1942 ingezet bij Kursk binnen de 4. Panzerarmee en nam vanaf 28 juni 1942 deel aan het offensief naar Don en Stalingrad. Tegen 11 september 1942 had de divisie bij Stalingrad nog maar een sterkte van 8714 militairen over. Tegen 26 september 1942 was de 24. Panzer-Division gereduceerd tot enkele kampfgruppen met totaal nog ongeveer 1800 militairen inzetbaar. De restanten van de 24. Panzer-Division bleven tot 2 februari 1943 in Stalingrad in gevecht, waarna rond de 1500 leden in Sovjet krijgsgevangenschap raakten.^[6][7]

In april 1943 werd nabij Lisieux, in Frankrijk een nieuwe 24. Panzer-Division geformeerd, welke vanaf juli 1943 in de linie rond Modena-Florenz-Pisa-Livorno in Italië werd ingezet bij de kustverdediging. Hier nam de divisie in september 1943 deel aan de ontwapening van de in haar gebied gelegerde Italiaanse strijdkrachten. Vanaf oktober 1943 werd de divisie weer ingezet aan het Oostfront. De 24. Panzer-Division opereerde hier bij Nowo Staro Dub en Dnjepropetrowsk. Tussen december 1943 en februari 1944 werd ze ingezet in het Nikopol bruggenhoofd. Na een terugtocht tot in Roemenië, werd de 24. Panzer-Division in juni 1944 uit de frontlinie teruggetrokken en versterkt. Na inzet in Galicië en verplaatsing naar Oost Pruissen trok men in gevecht terug tot een bruggenhoofd bij Heiligenbeil. In maart 1945 werden de restanten van de divisie over de Oostzee geëvacueerd naar Frischen Nehrung, bij Pillau. De ongeveer 5000 man 'sterke' restant werd verplaatst naar Sleeswijk-Holstein waar ze capituleerden.

Personen in dienst van en Onderscheidingen toegekend bij de 24. Panzer-Division