José Sanjurjo werd geboren in 1872 in Pamplona. Als militair diende hij in Cuba (1896) en Marokko (1909). Uiteindelijk werd hij de Hoge Commisaris in Marokko met de rang van luitenant-generaal. In 1927 werd hij onderscheiden met het Gran Cruz de Carlos III. Na zijn terugkeer in Spanje in 1928 werd hij hoofd van de Guardia Civil. Als tegenstander van Koning Alfonso XIII en uitgesproken republikein, steunde hij het ontstaan van de Tweede Spaanse Republiek in 1931. Hij bekritiseerde echter de militaire politiek van Manuel Azaña, die hem daarop liet vervangen door Miguel Cabanellas. Deze confrontatie met de Republikeinse regering, de politiek van het verlenen van autonomie voor delen van Spanje en de militaire hervormingen, maakten dat hij op 10 augustus 1932 een staatsgreep tegen de regering leidde. Na aanvankelijk succes in Sevilla werd de opstand neergeslagen. Sanjurjo werd gearresteerd en ter dood veroordeeld. Deze straf werd al snel omgezet in levenslang en uiteindelijk werd hij in 1934 vrijgelaten en met ballingschap gestuurd waarna hij onderdak vond in Estoril, Portugal.

Na de winst van het Frente Popular in 1936, werd Sanjurjo één van de leidende figuren binnen de oppositie tegen de linkse regering. Samen met Emilio Mola, Francisco Franco en Gonzalo Queipo de Llano, begon Sanjurjo met het plannen van een staatsgreep. Dit resulteerde op 17 juli 1936 in een militaire opstand die zou leiden tot de Spaanse Burgeroorlog.
Nog voordat de strijd volop was losgebarsten op het Spaanse vaste land, kwam José Sanjurjo op 20 juli 1936 om het leven bij een vliegtuigongeluk in Estoril. Toen niet lang daarna ook Emilio Mola omkwam bij een vliegtuigongeval, deed al snel het gerucht de ronde dat Francisco Franco zijn medestrijders aan het uitschakelen was. Hier is echter nooit enig bewijs voor gevonden.